OLT SFP -module

SFP -standaardisatie:
SFP -transceivers worden gereguleerd door een multilaterale overeenkomst (MSA) tussen concurrerende fabrikanten. SFP is ontworpen volgens de GBIC-interface, waardoor een grotere poortdichtheid mogelijk is (het aantal zendontvangers per inch aan de zijkant van het moederbord) dan GBIC, dus SFP wordt ook "mini-GBIC" genoemd. Het bijbehorende kleine pakket-zendontvanger (SFF-transceiver) is kleiner in grootte dan SFP, maar SFF wordt als een pin door gat-apparaat naar het moederbord gesoldeerd in plaats van in de zijkaartsleuf te worden ingevoegd.
SFP -transceivers hebben een verscheidenheid aan verschillende transmissie- en ontvangsttypen. Gebruikers kunnen de juiste transceiver voor elke link selecteren om de "optische prestaties" te bieden die kunnen worden bereikt op basis van de beschikbare vezeltypen (zoals multimode -vezels of single mode vezel). Beschikbare optische SFP -modules zijn in het algemeen verdeeld in de volgende categorieën: 850 nm golflengte/550m afstand MMF (SX), 1310 nm golflengte/10 km afstand SMF (LX), 1550 nm golflengte/40 km afstand xD, 80 km afstand zx, ex of ezx met een afstand van een afstand van een afstand van een afstand van een afstand van een afstand van een afstand van een afstand van een afstand van een afstand van een afstand van een afstand van een afstand van een afstand van een afstand van een afstand 120 kilometer en DWDM. De SFP -transceiver biedt ook een koperen kabelinterface, zodat hostapparaten die voornamelijk zijn ontworpen voor optische vezelcommunicatie, ook kunnen communiceren via UTP -netwerkkabels. Er zijn ook golflengte-divisie multiplexing (CWDM) en "bidirectionele" single-vezel (1310/1490 nm golflengte stroomopwaarts/stroomafwaarts) SFP.
Commerciële SFP -zendontvangers kunnen tarieven tot 4,25 g bps bieden. Verschillende verpakkingsvormen van 10 Gbps -zendontvangers zijn XFP en een nieuwe variant "SFP+" die in principe hetzelfde is als het SFP -pakket.